در باره نویسنده

​-- متولد1346تهران_ پژوهشگر برنامه ای _ و محقق فلکلور _کارشناسی ارشد فرهنگ و زبانهای باستان _ کارشناس تاریخ از دانشگاه شهید بهشتی _دارای تالیفاتی؛- در3 دوره فصلنامه به نام " فصلنامه های فرهنگ مردم" با دبیر مسئولی سید احمد وکیلیان ، عناوین مقالات چاپ شده : - واژه شناسی قصه سنگ صبور به روایت گویش همدانی؛ تابستان1389 ویژه نامه قصه(1) شماره 34 - آئین ​​بدرقه در عهد قاجار؛ پائیز و زمستان1389 ویژه نامه قاجار، شماره 35و36 - رد پای اسطوره در قصه ماه پیشانی؛ پائیز1390 ویژه نامه قصه(2) شماره 40 - وهمکاری با فصلنامه تخصصی "فرهنگ مردم ایران" ، مرکز تحقیقات صدا و سیما با عنوان " یافته های کارگاهی یک برنامه مستند "، بررسی موردی مراسم عروسی در همدان؛ پاییز1391 ویژه برنامه سازی رادیویی و تلویزیونی شماره 30_ مدرس نقد و تحلیل محتوای از دیدگاه جامعه  شناسانه و روانشناسانه بر پایه ی اسطوره های ایران؛ مرکز آموزش سیما: سازمان صدا و سیما _ رمان منتشر شده با عنوان " مرکب بنفش"و ...

نامه چهاردهم: نامه

بلاگردانتان شوم

از حالمان بخواهید بپرسید خیالی خوش و آسوده نداریم. اين پرنده مجروح را التيامي ديگر نيست.
نامه ها چند ماهی است در پی هم مراسله گشته؛ تلگراف هم، به جانب یار ارسال شده؛ جواب ها نيامده.
اين دواتِ خشكیده، حکایت حال ما دارد و اين قلم از ميان تهي، نوای دل ما. دستمان به کوک ساز مان هم نمي رود.
نوروز سلطاني نزديك است. آدينه باجي تصنيف عقرب زلف کجت از منظومه ی شاه شهید را برحسب ساز تار مان تکلیف کرده؛
كو تار، کو دلی خوش که دستی ببرد بسوی ساز. تار و پود دلمان همه از هم گسسته. نوا و ندا بر نمي آید از اين اندام چوبينه ی ساز
و دل مان. دستمان از سفره و طعام هم خودخواسته كوتاه است. طبيبان بسیار آمدند و رفتند بهر درمان. می گویند بيماري نامحسوس و درد گم است.
آنها قوه ی تشخیص ندارند. علت را درد آشنا می داند و بس. به قول حضرت خداوندگار مولانا، علت عاشق ز علت ها جداست. درد فراق و محنتِ دوری یار،
چاره به علاج طبیبان نیست. شیخ اجل سعدی علیه الرحمه و خواجه حافظ می دانند درد دل بنده و این دوست و مونس جان، حَبه سلطان که از جای مان دارند
مرقوم مي كنند این نامه را. ايشان با بنده يكي است و حال مان ؛ ادراك می کند و سوز قلبمان را پژواک. آرزومند بودیم قبل ترها كاش يار داشتند ما رهنمودشان بوديم.
حال که در داشتن یار غور می کنیم، مي بينيم يار غايب چه حاصل که باشدُ نباشد در پی دلدار؛ يار بي پاسخ چون چكاوكي نر است كه آواز سردهد بهرِ جفتش،
اما گم باشد ماده اش در ولوله ی باد بهاری درشاخساران باغ. شنفتیم چند روزی است در حیاط بنفشه مي كارند زرد و بنفش. نرگس ها قد برافرشته اند غنچه بر کف.
گویی به رنگِ صورت و دوات ما می نگرند و می کارند گلها، در خوش آمد گویی به فصل بهار. ای جان غایب، مَرهمي باش بر زخم ناعلاجمان.
نسیمِ موسمیِ نوروز باش بر زمستان كهنه دلان. افکارمان به هزار راه مي رود؛ چه نوشته و چه ها که ننوشته ايم، بسوی ایشان که اینگونه روي گردانند.
آن پادشاه راحت جاه، از چه خاطر رنجيده گشته اند ازما. چه سر زده از این بنده ی حقیرِ چشم براه. در پی حل مصیبت، چاپار را داديم خوب نواختند، مُقر نيامد.
آخر همان حرف های قبلی که، از راه بندان برف است و جاده های خراب. يكبار هم از ناخوانا بودن نشاني عارض شده بود. بنده حقیقتاً به جّد با ایشان
دعوا کردیم. پیشتر اخوي كهتر را صدا كرديم ايشان اسب چاپار را ديد، گفت صحت كامل دارد يونجه اضافه داديم بُرد. از منورالسلطنه عموزاده ی حَبه سلطان
هم که برادرشان با شما همراه است جویا شدیم. ایشان گفتند دست خط ها دُرست می رسند. در کار خود مانده ایم، بس حیران.
سراپا منتظرآن دست خط مبارک و محبتِ عنوان عالی هستم.
ماه سلطان